ಅಂಗಳದ ಬಾಗಿಲ ಗೋಡೆಗೆ ತಲೆಯಾನಿಸಿದ್ದೆ
ಅರಳಿದ ಒಂಟಿ ಗುಲಾಬಿಯಂದಕೆ ಮನಕರಗಿ
ಹಸಿರು ಪುಟಿದೆದ್ದ ಗೆಲ್ಲುಗಳಲಿ ಚೆಲುವ ಚಿಲುಮೆ!
ಕ್ಷಣ ನಕ್ಕೆ, ನಿನ್ನೆ ನೀರುಣಿಸಿದ ನೆನಪೊಳು
ಚುಚ್ಚಿದ ಮುಳ್ಳಿಗೆ ಕಿರುಬೆರಳಿನ ಗಾಯ-
ಮಾಸಿರಲಿಲ್ಲ, ಗುಲಾಬಿಯ ಮಂದಸ್ಮಿತ!
ನಗುತ್ತಾಳೆ ಎಳೆ ಪಕಳೆಗಳ ತುಟಿ ಬಿಚ್ಚಿ
ಸಹೋದರಿಯವಳೆನಗೆ ಸಂಬಂಧದೊಳು
ನೀರುಣಿಸಿ ಕಾಯ್ವ ಈ ಮನಸಿಗೆ!
ಗೋಡೆಗಾನಿಸಿದ ತಲೆ, ಮರೆವು ಕ್ಷಣ,
ನಲುಗುತ್ತಿದೆಯಲ್ಲಿ ಚೆಂಗುಲಾಬಿಯಧರ
ದುಂಬಿ ಹೀರುತ್ತಿದೆ ತುಟಿಯಿತ್ತು ಪರಾಗ!
ನಾ ಮರೆತ ಕ್ಷಣ ದುಂಬಿಗೇ ಮಧುರವೇ
ನಲುಗಿದೆಯೇ ಮಧುರ ಪಕಳೆಗಳು?
ಒಂದು ಹನಿ ಕಣ್ಣೀರು ಜಾರಿದಂತೆ ಅಲ್ಲಿ
ಗೋಡೆಯೂ ಹಾಡುತಿತ್ತು ದುಂಬಿಯಂತೆ!
ಈ ಕವಿತೆಯಲ್ಲಿರುವ ಇನ್ನೂ ಒಣಗದಿರುವ ಎಂಜಲು ರಸಗಳು ನನಗೆ ಕಾಣುತ್ತಿದೆ. ನೊಣಗಳು ಹಾರಾಡುತ್ತಿದೆ ಅಂದಾಗ ಅದು ಇನ್ನೂ ಹಸಿಯಾಗಿದೆ ಅನ್ನಿಸಿತು. ಈ ಗುಲಾಬಿಗೆ ಗೋಡೆಗಳೇಕೆ ಅಳಬೇಕು? ಎಂಜಲು ತಿಕ್ಕುವಾಗ ಗೋಡೆಗಳ ಯಾವ ಕೆಲಸದಲ್ಲಿ ತಲ್ಲೀನವಾಗಿದ್ದವು ಅನ್ನುವ ಪ್ರತಿಮೆ ಎದ್ದು ಕಾಣಬೇಕಿತ್ತು. ಹಾಗಂತ ಕವಿತೆ ಗುಲಾಬಿಯ ಪಕಳೆಗಳಂತೆ ಮೃದುವಾಗಿದೆ. ದಂಟಿನಷ್ಟೇ ನುಣುಪಾಗಿದೆ. ಒಂದೇ ಬೇಸರ ಈ ಗುಲಾಬಿ ಬಾಡಿದೆ. ಇನ್ನೆಂದಿಗೂ ನಗಲಾರದೆ. ಬೇಸರ ಅನ್ನುವುದಕ್ಕಿಂತ ಮೌನ ಸೂಕ್ತ ಉತ್ತರ.
ಪ್ರತ್ಯುತ್ತರಅಳಿಸಿ